تحقیر هر روزه شخصیت روشن با بازی رضا عطاران، چیزی نیست که فیلمساز روی آن تمرکز کرده، بلکه واکنشش به این تحقیر اصل داستان است، و دنیای فیلم، نه یک واقعیت بیرحم و بیتفاوت که برساختهای از نگاه «روشن» به دنیاست
پوریا ذوالفقاری منتقد سینما در صفحهی اجتماعی خود دربارهی ساخت فیلمهای بدون هدف در سینمای ایران نوشت:«هدفگذاری سینمایی» تقریباً از پروسهٔ فیلمسازی ما حذفشده است.
رضا صائمی منتقد سینما در یادداشتی به بررسی زوایای موسیقایی فیلم «نرگس مست» پرداخته است.
هوشنگ گلمکانی، سردبیر ماهنامه فیلم معتقد است یکی از چیزهایی که در این سالها آفت نقد فیلم شده است، همین برنامه «هفت» و فراستی است.
خانهی پدری فیلم تیره و تاری است. آزار میدهد. هولناک است. خراش میاندازد بر ذهن تماشاگرش. فیلم میتواند جانخراش باشد. بسیاری از آثار ادبی بزرگ، رمانها و نمایشنامههای تاریخ دلخراشاند.
«سرکوب» فیلم فیگور است نه معن، در قصه این فیلم اتفاق جدیدی نمیافتد و اتفاقات قبلاً افتادهاند و مخاطب باید در کمین باشد تا برای فهمیدن قضیه ببیند کجا از لابهلای بحثهای چندنفری این خانه، چیزی از دهان کسی میپرد.
«هیولا» را نهفقط برای خنده که برای شناخت کاملِ سرزمین و زمانهای که در آن زیست میکنید ببینید. این، تراژیکترین کمدی سیاه ایرانی است.
چرنوبیل سریال پرطمطراق این روزهای شبکهی HBO که ناگهان از سایر سریالهای تلویزیونی محبوبترین گشت، یک فیلم پر سر و صداست.
اِرل استون، پیرمرد 90 ساله و کهنه سرباز جنگ کُره برای حل مشکلات مالی به سمت حمل مواد مخدر کشیده میشود.