به گزارش کندونیوز، علی ملاصالحی یادداشتی درباره «روشن» و اجرای تماشایی بازیگر اصلی‌اش «رضا عطاران» در یک نقش جدی منتشر کرد.
«روشن» فیلم رضا عطاران است. همان‌طور که کارگردان گفته این فیلم، اثری است که برای او نوشته‌شده بوده. برخلاف نقش‌های قبلی جدی عطاران مثل «دهلیز» که توانایی‌های دراماتیک عطاران و جدی بازی کردن یک کمدین بود. اینجا انگار نقش برای قامت عطاران خلق‌شده و او هم به بهترین شکل ممکن آن را اجرا می‌کند. «روشن» فیلمِ شخصیت اصلی‌اش است. تحقیر هر روزه شخصیت روشن با بازی رضا عطاران، چیزی نیست که فیلم‌ساز روی آن تمرکز کرده، بلکه واکنشش به این تحقیر اصل داستان است، و دنیای فیلم، نه یک واقعیت بی‌رحم و بی‌تفاوت که برساخته‌ای از نگاه «روشن» به دنیاست، و به‌نوعی دنیای فیلم از درون چشم‌های روشن خلق می‌شود.
عطاران با خود گذشته‌ای را به فیلم می‌آورد که بخش اعظمی از باورپذیری فیلم را محقق می‌کند. اثری مانند روشن طوری است که بودونبودش وابسته به اجرای بازیگر اصلی‌اش است و عطاران به‌خوبی توانسته از پس نقش بربیاید. پرسوناژ شخصیت بی‌دست و پایی که سال‌ها عطاران در آثاری مثل «ورود آقایان ممنوع» و «نهنگ عنبر» از خودساخته، اینجا انگار از دنیای بی‌خطر کمدی درآمده و وارد دنیای واقعیت شده. اینجا عطاران تا حدی همان ابزارها را استفاده می‌کند، همان نگاه‌ها، همان التماس‌ها، اما اینجا تأثیرش هولناک می‌شود تا بامزه، چراکه حالا عواقب این عقب افتادن، این ناسازگاری با قوانین دنیای جدید احساس می‌شود. این بار «روشن» عطاران شمارا نمی‌خنداند، چون شما عاقلی نیستید که روبروی او ایستاده و چیزی می‌دانید که او نمی‌داند، اینجا شما هم مثل روشن هستید، شما هم نمی‌دانید که با این بن‌بست چه کنید.
فیلم جدید روح‌الله حجازی به‌شدت تحت تأثیر آثار اسکورسیزی است. ارجاعات به راننده تاکسی، پادشاه کمدی و سایر فیلم‌های اسکورسیزی درباره شخصیت‌های به پایان رسیده، اساس لحن و شکل «روشن» را ایجاد کرده‌اند. شاید چیزی شبیه «جوکر» تاد فیلیپس که آن‌هم تمام قوتش را از قهرمان‌های به بحران رسیده اسکورسیزی گرفته بود. نکته مهم اینکه همان‌طور که جوکر بدون واکین فونیکس و «راننده تاکسی» و «پادشاه کمدی» بدون دنیرو بی‌معنا هستند، «روشن» را هم نمی‌توان بدون رضا عطاران ساخت.
انتهای پیام/#