به گزارش کندو نیوز، «از داخل باشگاه خبرهایی می‌رسد که زنوزی به دلیل سرمایه‌گذاری در تاتارستان، تحت فشار مالی قرار دارد و درواقع پول‌هایش را خارج از ایران، سرمایه‌گذاری کرده است. می‌گویند زنوزی درحال تاسیس یک بازار تره‌بار در تاتارستان است که سود کلانی را نصیب او خواهد کرد. مالک تراکتور به اطرافیانش گفته اگر این بازار تاسیس شود، میلیون‌ها نفر به صورت مستقیم یا غیرمستقیم(مشتری، تجار، فروشنده، کارگر، سیستم حمل‌ونقل، سردخانه‌داران، کشاورزان و...) منتفع خواهند شد. هرچند زنوزی حداقل تا چند سال آینده، تیمداری در لیگ ایران را کنار نخواهد گذاشت، اما به نظر می‌رسد او به هدف خود رسیده و برندسازی مدنظرش را انجام داده است.»
این بخشی از گزارشی است که «فرهیختگان» آبان ماه سال 98 منتشر کرد. زنوزی کمی بعد در گفت‌وگویی رادیویی که متن آن در سایت باشگاه تراکتور منتشر شد ضمن تایید بحث اصلی گزارش یعنی سرمایه‌گذاری گسترده در تاتارستان، این گزارش را تکذیب کرد! گزارشی که در آن هشدار دادیم زمان پایان خرج کردن‌های زنوزی رسیده و این تیم در مسیر بدهکاری و مشکلات قرار دارد. حالا امروز ششگلانی، رئیس هیات فوتبال استان آذربایجان شرقی اعلام کرده که تراکتور درحال حاضر بیش از ۳۸۸ میلیارد تومان بدهی دارد؛ حتی بیشتر از بدهی‌های سرخابی‌های همیشه بدهکار پایتخت!
خریدهای لاکچری ولی بدون بازده
بارها در این سال‌ها درباره حضور بازیکنان و مربیان متعدد خارجی در تبریز صحبت شده است. هیچ تیمی به اندازه تراکتور در دو سه سال اخیر مربی و بازیکن خارجی جذب نکرد. زنوزی برای خودنمایی یا هر دلیل دیگری با ارقامی قابل توجه پای خیلی از خارجی‌ها حتی چهره‌های مطرح در فوتبال جهان را به تبریز باز کرد و حتی با برخی ستاره‌های داخلی هم مانند خارجی‌ها قرارداد دلاری بست اما به سبک مدیران عربی خیلی زود هم با اولین ناکامی دست به تغییرات زد و خروجی این اتفاقات هم ناکامی همیشگی در کسب قهرمانی لیگ بود و تیمش تنها توانست قهرمانی در جام حذفی را تجربه کند.
جان توشاک، جرج لیکنز و مصطفی دنیزلی مربیان خارجی مطرحی هستند که در مقاطع مختلف توسط زنوزی به‌عنوان سرمربی استخدام شدند و عمر مربیگری‌شان در تراکتور هم چندان زیاد نبود و پول قابل‌توجهی بدون بازدهی دریافت کردند و رفتند. بعد هم نوبت به تغییرات پیاپی مربیان داخلی رسید. بازیکنانی مثل استوکس، اروین، پیمنتا، فورچونه، میمبلا، جفرسون یوری، مازولا، سوگیتا، حمزاوی، فورستر، کنستانت و... هم در این سال‌ها بمب‌های زنوزی بودند اما آنقدری که برای تراکتور هزینه تراشیدند، کارایی نداشتند و بخش زیادی از بدهی‌های تراکتور محصول شکایت همین خارجی‌هاست.
عجیب‌ترین بدهی‌ها
جذب مربی یا بازیکن خارجی و اضافه شدن بدهی اتفاق عجیبی در فوتبال ما نیست اما اگر فکر می‌کنید بدهی‌های تراکتور فقط مربوط به شکایت مربیان و بازیکنان است در اشتباه هستید. زمانی که زنوزی تراکتور را در اختیار گرفت این باشگاه تحت قرارداد بلندمدت با چند اسپانسر بود اما مالک بلندپرواز در اقدامی عجیب به صورت یک‌طرفه قراردادها را فسخ کرد تا کار به شکایت برسد. ازجمله این اسپانسرها شرکت تولید لباس لی نینگ بود که شنیده می‌شود قرار بود تا سه سال البسه تراکتوری‌ها را به‌طور رایگان تامین کند اما زنوزی دوست داشت بازیکنان تیمش لباس یک برند معتبرتر را بپوشند و ترجیح داد برای تیمش از آدیداس لباس بخرد! ایرانسل هم دیگر اسپانسر این تیم بود که قراردادی برای پرداخت سالانه 30 میلیارد تومان به تیم تبریزی داشت اما برای زنوزی افت داشت که تیمش با نام اسپانسری غیر از شرکت‌های خودش به میدان برود و آن قرارداد هم یک‌طرفه فسخ شد تا بخش عمده بدهی‌های تراکتور به این اسپانسرها اختصاص پیدا کند.
تاکید دوباره؛ پول نمی‌دهد!
دیروز در استانداری جلسه‌ای با حضور مسئولان شهری و ورزشی تبریز برگزار شد اما خروجی این جلسه هم اتفاق مثبتی به نفع تراکتور نداشت. قرار شد همچنان مالکیت تراکتور با زنوزی باشد اما او پیغام داده که قصد هزینه کردن ندارد. پیش از این هم در گزارشی در «فرهیختگان» خبر دادیم که زنوزی از اینکه هواداران تراکتور علیه او موضع گرفته‌اند عصبانی است و گفته دلیلی ندارد وقتی فحش می‌شنود پول هم خرج کند. این یعنی تیمی که اکنون یکی از نماینده‌های ایران در لیگ قهرمانان آسیاست قرار نیست به آرامش برسد و پیش‌بینی می‌شود که فصلی نه‌چندان خوب در انتظارش باشد. می‌توان گفت که تراکتور قربانی خودنمایی‌ها و شوآف شده اما همان‌طور که دو سال قبل نوشتیم به نظر می‌رسد زنوزی به هدف خود رسیده و برندسازی مدنظرش را انجام داده است!
