کندو نیوز _ دامون قنبرزاده: ماجرای ساخته شدن سریال «موسی»، پرپیچ‌وخم بود. ابتدا قرار بود فرج‌الله سلحشور این سریال را بسازد که مرگ امانش نداد. در ادامه، جمال شورجه وارد کار شد اما ایشان هم سکته کرد تا در نهایت فیلم‌نامه به دست ابراهیم حاتمی‌کیا افتاد. سلحشور هزینه‌ای معادل صدوهشتاد میلیارد تومان را برای ساخت سریالش برآورد کرده بود که وقتی به در بسته خورد، حتی خواست از مردم هم کمک بگیرد! او می‌گفت در مقایسه با بودجه‌ی صدمیلیارد تومانی ساخت «محمد رسول‌الله»، صدوهشتاد میلیارد تومان مبلغ زیادی نیست! مبلغ جدیدی هم که با حاتمی‌کیا به توافق رسیده‌اند، نامشخص است. لابد چند میلیارد دیگر هم به بودجه‌ی پیش‌بینی‌شده‌ی قبلی اضافه کرده‌اند. اصلاً مگر ما فضولیم؟!
استدلال غیرمنطقی سلحشور در قبال پذیرفته نشدن بودجه‌ی پیشنهادی‌اش برای یک سریال و متعاقب آن وسط کشیدن رقم یک فیلم شکست‌خورده برای نشان دادن این موضوع که بودجه‌ی پیشنهادی چندان هم رقم بالایی نیست، عجیب‌ترین چیزی‌ست که به عمرم شنیده‌ام! برای «محمد رسول‌الله» صد میلیارد تومان خرج شد اما فیلم با سر به زمین خورد و فراموش شد. تهیه‌کننده‌ی سریال «موسی» می‌گوید: «این سریال عظیم‌ترین اثری‌ست که تا به حال تلویزیون ما به خود دیده» و ادامه می‌دهد: «چیزی از آثار هالیوودی در جلوه‌های ویژه کم نخواهد داشت.» این چه اصراری‌ست؟! که چه بشود؟ کجای دنیا را قرار است بگیریم؟ مگر جنگ است که می‌خواهید قدرت‌نمایی کنید؟ اصلاً مگر «عظیم» بودن یک فیلم یا سریال، ویژگی مثبتی‌ست؟ ساختن چیزی «عظیم» برای قدرت‌نمایی چه احمقانه است و از آن احمقانه‌تر این‌که قرار باشد این «عظمت» را در هنر خرج کنیم.
از سمت دیگر، در تاریخ سینما آثار زیادی درباره‌ی موسی ساخته شده است. اصلاً داستانی که صدها بار گفته شده، دیگر چه چیز جدیدی دارد؟ از چه زاویه‌ای قرار است به آن نگاه کنند؟ واقعاً بس نیست؟ موضوع این است که بودجه‌های غیرقابل تصوری وجود دارد که من و شما به خواب هم نمی‌توانیم ببینیم، اما در جایی دیگر همین بودجه‌ها نه برای «هنر» بلکه برای «قدرت‌نمایی»، صرف کارهایی می‌شوند که پیش از این بهترین‌هایش ساخته شده است. هنر، میدان جنگ نیست که بخواهیم در آن پیروز شویم و زورمان را به نمایش بگذاریم. به جای «عظیم» ساختن، باید درست ساخت، به‌جا ساخت، خوب ساخت و اتفاقاً با کم‌ترین هزینه ساخت و این یعنی هوشمندی.
انتهای پیام/
