چند روز پس از اعلام نامزدهای «اسکار 2020» و فروکش کردن نسبی غوغاهای آن به‌نظر می‌رسد بخت‌های «ژوکر» برای تبدیل شدن به اولین فیلم برگرفته از داستان‌های مصور یا همان کامیک‌بوک‌ها به‌عنوان فاتح اسکار برترین فیلم سال، همان قدر زیاد است که می‌تواند اندک هم باشد. ماجرا، موضوع مقابله بخش مدرن هالیوود با نمادهای ماندگار و سنتی آن است. اگر نت‌فلیکس که با فراهم کردن امکان دانلود فیلم‌های جدید همزمان با اکران عمومی آنها، به هالیوود لطمه تجاری زده (و امسال با جمع‌آوری 24 نامزد مجسمه‌های طلایی درعین‌حال یک خدمتگزار صدیق برای کارخانه رؤیاسازی جلوه کرده) استودیوهای قدیمی نیز امسال بیکار ننشسته‌اند و تیرهای تازه و مؤثری را به سمت جوایز نودودومین اسکار پرتاب کرده‌اند.
جوایزی که همچنان مهم‌ترین جایزه سینمایی سال به‌حساب می‌آیند و بر خلاف 15 دوره اخیر اسکار، نه در ماه مارس، بلکه در فوریه و اگر دقیق‌تر بخواهید در ساعات اولیه صبح دوشنبه 21 بهمن به‌وقت تهران در تالار «دالبی تیاتر» شهر لس‌آنجلس و در اجتماع سرشناس‌ترین مردان و زنان هنر سینما توزیع خواهد شد.
عرصه‌ای تنگ
«ژوکر» با کسب 11 نامزدی پیشتاز است؛ فیلمی ساخته تاد فیلیپس و مدیون بازی روانی و فوق‌العاده واکین فینیکس محصول کمپانی برادران وارنر از قدیمی‌ترین استودیوهای هالیوود. سه فیلم دیگر، هر یک با تصاحب 10 کرسی نامزدی در شاخه‌های مختلف «اسکار 2020» عرصه را بر ژوکر و برادران وارنر تنگ کرده‌اند و امیدهای پیروزی‌شان اصلاً اندک نیست. «ایرلندی» که بازگشت درخشان مارتین اسکورسیزی به ژانر دلخواهش (آثار گانگستری) به حساب می‌آید و نهمین همکاری این کارگردان خستگی‌ناپذیر را با رابرت دنیرو موجب شده، یکی از این سه فیلم است. فیلم دیگر، «1917» اپیک جنگی سم مندس بریتانیایی برنده غافلگیرکننده دو گلدن‌گلوب مهم 2020 یعنی بهترین فیلم درام و بهترین کارگردانی است. محصولی از کمپانی یونیورسال که لقب «میهمان ناخوانده فصل جوایز» را به خود اختصاص داده است. سومین فیلم 10 نامزده هم طبعاً «روزی روزگاری در هالیوود» جدیدترین ساخته کوئنتین تارانتینوی غیر متعارف و ضد کلیشه‌های رایج است که سونی پیکچرز آن را تهیه کرده و دیگر فاتح گلدن گلوب با کسب سه جایزه مهم بهترین فیلم کمدی یا موزیکال، بهترین فیلم‌نامه و بهترین بازیگر مکمل مرد بود.
تارانتینو: به خودم رأی نمی‌دهم
کوئنتین تارانتینو پس از اعلام خبر نامزدی‌اش به لس‌آنجلس تایمز گفت هرچند هیچ‌یک از فیلم‌هایش را با هدف خاص بردن اسکار، گلوب یا هر جایزه دیگری نساخته اما از فتح اسکارهای امسال استقبال می‌کند: «رأی من به‌عنوان یکی از اعضای آکادمی علوم سینمایی و هنرهای تصویری به‌عنوان بهترین فیلم سال، نه به فیلم خودم بلکه به فیلم دیگری است که ترجیح می‌دهم اسمش را نیاورم اما اگر آکادمی، اسکار را به من بدهد، با افتخار آن را خواهم گرفت.»
«روزی روزگاری در هالیوود» مثل «ژوکر» ضدکلیشه‌های هالیوود است و به بهانه ترسیم قتل سبعانه شارون تیت همسر رومن پولانسکی توسط دنباله‌روهای چارلی منسون دیوانه در سال 1969، تصویری واقع‌گرایانه از هالیوود گذشته و امروز مقابل بینندگان خود قرار داده و در لوای طعنه‌های همیشگی تارانتینو به‌جامعه‌ای هنری که او از غیرعادی‌ترین مخلوق‌های آن در یک ربع قرن اخیر تلقی شده، هرچیزی و حتی کل هنر فیلمسازی را به سخره گرفته است.
مندس: امسال اسکار را به من نمی‌دهند
اگر «ژوکر» با کنار زدن هشت رقیبش که «جوجو خرگوشه»، «داستان ازدواج» و «فورد مقابل فراری» هم در جمع‌شان هستند، اسکار برترین فیلم سال را نبرد و لجبازی همیشگی آکادمی اسکار در قبال اسکورسیسی که همیشه یک مرد مستقل نیویورکی به‌حساب آمده و تسلیم محض آرمان‌های هالیوودی نبوده استمرار یابد، بخت تارانتینو برای کسب اولین اسکارش در شاخه بهترین فیلم و برترین کارگردانی باز خواهد شد. این در صورتی است که قبول داشته باشیم «1917» چنان بریتانیایی و دور از سلایق امریکایی است که نهاد بسیار سنتی و ضد خارجی آکادمی اسکار آن را به‌اندازه انجمن روزنامه‌نگاران خارجی هالیوود یا همان اهداکنندگان گلدن‌گلوب تحویل نخواهد گرفت و اکثر نامزدی‌های آن را به هیچ خواهد انگاشت. سم مندس که آشکارا به کسب جوایز متعدد بافتا در کشور زادگاهش امید بیشتری بسته است، دراین‌باره به روزنامه گاردین گفت: «اسکار حد کمال در عرصه‌های هنری و نشانه حداکثر پختگی برای سینماگران است اما آکادمی اسکار چون در سال 1999 این افتخار را به من ارزانی داشت (برای فیلم «زیبایی امریکایی») کاملاً قابل فهم است که از اهدای مجدد آن به من خودداری کند.»
گزک‌های کافی در دست منتقدان
آکادمی با حذف مجدد زنان از میان کارگردانان کاندیدای اسکار امسال، یک بار دیگر گزک‌های کافی به‌دست مخالفانش داده تا در این سه روز آکادمی را از هر سو بکوبند و به تبعیض جنسی و نژادی متهمش کنند اما گرتا گارویگ کارگردان زن 37 ساله امریکایی که می‌توانست برای ساختن ورسیون جدید داستان کلاسیک «زنان کوچک» نامزد اسکار برترین کارگردانی شود (و نشد) پس از اعلام اسامی نامزدها به نیویورک‌تایمز گفت: «من گله‌ای ندارم و لابد باید سطح کارم را بالاتر ببرم؛ اما برایم جای تعجب و سؤال دارد که اگر کارم را به‌عنوان کارگردان تمام و کمال نکرده‌ام، چرا فیلمی که ساخته‌ام، یکی از 9 نامزد جایزه بهترین فیلم سال است.»
آکادمی اسکار دعواهای دیگری را نیز علیه خویش استمرار بخشیده؛ زیرا به‌جز «سینتیا اریوو»ی نیجریه‌ای‌تبار، هیچ هنرپیشه رنگین‌پوستی را در میان بازیگران کاندیدای اسکارهای امسال قرار نداده؛ حال آنکه مجموعه نامزدهای این چهار رشته (بهترین هنرپیشه‌های مرد و زن نقش اول و همچنین بازیگران مکمل) به عدد 20 می‌رسد.
فینیکس؛ یک برنده قطعی
تنها کسی که در میان بازیگران از حالا اسکار را در مشت‌های خود می‌بیند، واکین فینیکس است که قلب و روح و همه‌چیز «ژوکر» به حساب می‌آید اما فراموش نکنیم که بازی آنتونیو باندراس اسپانیایی در «درد و افتخار» و نمایش جاناتان پرایس در «دو پاپ» چیزی در حد شاهکار و محصول پخته‌تر شدن تدریجی آنها در گذر زمان است. باندراس که 25 سال پیش با نسخه امریکایی فیلم مکزیکی «دسپرادو» در هالیوود مشهور شد، در «درد و افتخار» ساخته هموطنش پدرو آلمودووار همه آن چیزی است که هرگز در «دسپرادو» نمی‌توانست باشد و آن، انسانی است که مفهوم واقعی زندگی را که بخشندگی است، کشف و لمس کرده و دیگر نمی‌خواهد به نکات ظاهری و کم ارزش اکتفا کند. با این همه اگر به شانس دومی میان بازیگران مرد برای رقابت با فینیکس قائل باشیم او کسی نیست جز آدام درایور در «داستان ازدواج» با نمایشی مسحورکننده و پرفورمنسی یادآور بازی داستین هافمن در «کرامر علیه کرامر».
آلمودووار: کاندیدایی سقف توفیق ما است
آلمودووار پس از اعلام کاندیداهای اسکار 2020 و در حالی که نام خودش بین نامزدهای اسکار کارگردانی نیست و «درد و افتخار» هم از جمع نامزدهای اسکار برترین فیلم بیرون مانده، به خبرنگاران در شهر مادرید گفت: «هالیوود در 20 سال اخیر بسیار کوشیده است این نکته را القا کند که دیگر نمی‌خواهد فقط عاملی برای پاسداشت هنر سینما در امریکا باشد و با نامزد کردن خارجی‌ها این معنا را جلوه‌گر ساخته اما حس ما در اروپا هنوز همان است که بود و آن تلقی‌کردن خود به‌عنوان شهروندهای درجه دوم هنر هفتم است. مردان و زنانی که سقف توفیق‌شان در اسکار فقط تا مرز کاندیدا شدن پیش می‌رود و به فتح این جوایز منتهی نمی‌شود.»
بونگ جون-هو: آکادمی اسکار مجبور است ما را ببیند
با وجود این به‌نظر می‌رسد فیلم تحسین‌شده «انگل» محصول کره‌جنوبی با کارگردانی مدرن بونگ جون-هو جایزه اسکار برترین فیلم خارجی (غیر انگلیسی‌زبان) سال را تصاحب کند و این در حالی است که این فیلم در جمع 9 نامزد برترین فیلم هم جای دارد و خود بونگ جون-هو نیز کاندیدای اسکار برترین کارگردان سال شده است. این فیلمساز که نخل طلای کن را هم برای همین فیلم گرفته، به خبرگزاری یوناپ کره گفت: «صرف‌نظر از اینکه اسکارها را به من و انگل می‌دهند یا نه، این مسأله بسیار اهمیت دارد که هالیوود مجبور شده است سایر نقاط جهان را هم ببیند و این همه خودمحور نباشد. این مسأله به‌اندازه فتح یک اسکار ارزش دارد.»
انتهای پیام/#
