مجتبی رشوند، مدیرعامل «ناجی هنر» وابسته به نیروی انتظامی در پاسخ به درخواست شفاف‌سازی پیرامون این موضوع که چرا همکاری عوامل «متری شیش و نیم» و «ناجی هنر» اتفاق نیفتاد توضیح داد:
من معتقدم فیلم «متری شیش و نیم» فیلم شریف و محترمی است فقط ایراداتی دارد که غیرقابل کتمان است. ایرادات فیلم لابه‌لای پروپاگاندای زیاد برای آن گم شد؛ مثلاً به‌عنوان یک مخاطب می‌گویم نه کسی که در این حوزه کار می‌کند.
روایت این فیلم جوری پیش می‌رود که تا نیمه داستان قهرمان پلیس است و در نیمه دوم همان شخصیت ضدقهرمان می‌شود. نیروی انتظامی با فیلم مشکلی نداشت که نشود حلش کرد و حتی خود سعید روستایی؛ کارگردان این فیلم هم شاهد بود که من از فیلم دفاع هم کردم و گفتم تا فلان دقیقه قصه خوب پیش می‌رود یا به‌طور نمونه گفتم که این فیلم مصائب یک پلیس ازجمله استرس‌ها، سختی‌ها، لحظات سخت تصمیم‌گیری و مواردی ازاین‌دست را خیلی خوب نشان می‌داد.
اما اگر بخواهید این فیلم را از منظر نیروی انتظامی ببینید، فیلم چند خطای سیستماتیک داشت که پیام بدی را منتقل می‌کرد؛ مثلاً اگر ما زجر دادن زن رضا مرادی، وقتی سگ به سراغش می‌آید را نمی‌دیدیم، بهتر بود. یا نباید بد شدن حال بچه‌ها را در همان پلان می‌دیدیم. بچه آینده کشور است و گناهی ندارد. چرا تصویر او را باید از پلیس خراب کنیم، پلیس باید حافظ خانواده باشد و ما در آن صحنه‌ها کنار خانه رضا مرادی استرس و عذاب یک زن و بچه را از حضور پلیس می‌بینیم که تصویر همه بچه‌ها از پلیس را به هم می‌زند. رفتار پلیس برای یک کودک می‌شود ایجاد ارعاب و ترس و به هم زدن آرامش یک خانواده. درحالی‌که ماجرا ازاین‌قرار است که پلیس تا وقتی درصد زیاد و نزدیک به‌یقین مطمئن نباشد وارد خانه کسی نمی‌شود که آن خانه را به هم بزند و دنبال مواد بگردد.
مورد دیگر اینکه ما اصلاً بازداشتگاه این‌چنینی که در فیلم تصویر می‌شود، نداریم. بازداشتگاه رده سنی دارد و نمی‌تواند یک بچه، قاتل و قاچاقچی همه در یک بازداشتگاه باشند یا مثلاً در هیچ بازداشتگاهی شما نمی‌توانید دستشویی پیدا کنید. این حجم از آدم را در هیچ زندانی در بازداشتگاه با این ابعاد نگه نمی‌دارند و معمولاً به محیط‌های باز با انواع نگهداری‌های بهداشتی می‌برند تا احیاناً بیماری بین این افراد منتقل نشود. شما همه این موارد را کنار هم بگذارید و ببینید این باگ‌های سیستمی قطعاً برای ما به‌عنوان «ناجی هنر» طوری نیست که بتوانیم از آن عبور و توافق کنیم.
وی با عنوان اینکه همکاری لازم تا همان زمانی که ارتباط فیلم با «ناجی هنر» برقرار بود به‌صورت کامل انجام‌شده است، بیان کرد: آن‌ها اینجا رفت‌وآمد کردند و امکانات لجستیک و چیزهای زیادی در اختیارشان قراردادیم اما درنهایت این همکاری بنا به همین دلایل شکل نگرفت.
نکته دیگر اینکه پلیس حق ندارد هیچ فردی را ولو اینکه مجرم هم باشد، به سمت دستگاه بادی اسکنر هول بدهد. این موضوع منع قانونی دارد. فقط می‌تواند از او بخواهد که اگر انجام نداد ۱۲ ساعت او را نگه دارد تا اگر چیزی در معده‌اش است، تخلیه کند؛ اما اینجا برعکس اتفاق افتاده و اگر این پلان را یک فرد خارجی ببیند، می‌تواند بگوید این اقدام ناقض حقوق بشر است. یا مثلاً درجایی دیگر فردی به نام رضا ژاپنی وجود دارد که بردن این اسم با این لقب کار اشتباهی است و اگر دریکی از نمایش‌های خارج از کشور یک ژاپنی فیلم را ببیند حق اعتراض دارد. آن‌هم کشوری که ۱۳ سال است که یک گرم شیشه نه به آن وارد و نه صادرشده است. به‌هرحال وقتی ما خودمان نسبت به فیلم‌هایی که به کشورمان توهین می‌کنند موضع منفی داریم نباید خودمان هم در فیلممان کشوری را ولو با یک اسم زیر سؤال ببریم و ملاحظات را باید رعایت کنیم. هر خبرنگاری دلش بخواهد ما می‌توانیم برای ورود به هر بازداشتگاهی در سطح کشور به او مجوز بدهیم تا ببیند آیا بازداشتگاهی شبیه آنچه در فیلم «متری شیش و نیم» وجود داشت دیده می‌شود یا نه؟
نویسنده و کارگردان ممکن است به خاطر وجه دراماتیک کار چیزی را اضافه کرده باشند، ما این را متوجه می‌شویم اما بالاخره وقتی بعضی از اتفاقات این فیلم می‌تواند باعث تغییر ذهنیت یک فرد عادی از پلیس و مجموعه او بشود، وجهه پلیس را برای مخاطب زیر سؤال ببرد، احساس ناامنی برای او به وجود بیاورد و یا تصویر ذهنی نسل آینده را به هم بریزد، ما مجبور می‌شویم حداقل در این فیلم حاضر نشویم؛ مثلاً ما در همین ۷ کار جشنواره پلیس که در حال پخش است، پلیس واقعی نشان داده می‌شود. پلیسی که متافیزیک و غیرواقعی نیست و حتی اشتباه هم می‌کند.
انتهای پیام/#
