به گزارش کندو نیوز، همایون غنی زاده کارگردان فیلم «مسخره‌باز» که سیمرغ بلورین بهترین فیلم در بخش نگاه نو را نپذیرفت و خیال محمد یک مهاجر افغانستانی را به‌جای خود روی سن فرستاد تا این مسئله را در قالب بیانیه‌ای مطرح کند، این بار روی سن آمد و پس از دریافت جایزه بهترین فیلم هنر و تجربه گفت: خیلی خوشحالم که امشب در جمع شما هستم. آقای نصیریان عزیز گفتند که بعد از 40سال جایزه‌شان را گرفتند. به من در یک‌شب دو سیمرغ دادند. سیمرغ اول را نگرفتم چون جایزه‌اش را دوست نداشتم. معادلات جشنواره را هم پذیرفتم ولی سیمرغ نگاه نو را دوست نداشتم چون در پایان دیدم فیلم من موفق نشده نگاه نویی به جشنواره تزریق کند اما این جایزه را دوست دارم و می‌گیرم.
پوریا ذوالفقاری درباره اقدام همایون غنی زاده در اختتامیه جشنواره فیلم فجر معتقد است این حرکت نامش اعتراض نیست و مسخره‌بازی است.
مشروح یادداشت این منتقد سینما به شرح زیر است:
از ظهر هرچه نامه‌ی بابک حمیدیان را به دبیر جشنواره خواندم نفهمیدم به عدم برگزاری بزرگداشت برای علی نصیریان معترض است یا به کاندیدا نشدن خودش. رفتار همایون غنی زاده در اختتامیه هم مرا گیج‌تر کرد. این استدلال که "سیمرغ نگاه نو را نمی‌گیرم چون نتوانستم نگاه نویی به جشنواره تزریق کنم" دقیقاً گله‌مندی از جشنواره است یا از خود؟
اعتراض آدابی دارد و معترض بودن نیازمند فراهم آوردن اسبابی ست که مهم‌ترینشان صراحت است؛ مثلاً بیضایی در اعتراض به سانسورهای متعدد اعمال‌شده بر مسافران سیمرغش را پس فرستاد. بهمن فرمان آرا دو سال پس از روی کار آمدن دولت دهم اعلام کرد در اعتراض به وضعیت مدیریت سینما سیمرغ‌هایش را پس می‌دهد. واقعاً هم چنین کرد؛ یعنی یک روز به دبیرخانه جشنواره آمد و جوایزش را پس داد. اینکه "دوتا سیمرغ بهم دادن اولی رو دوست نداشتم دومی رو دوست دارم" نامش اعتراض نیست، "مسخره‌بازی" ست. میلیون‌ها مخاطب معطل ننشسته‌اند که بدانند شما کدام سیمرغتان را بیشتر دوست دارید.
نمایی از فیلم مسخره باز ساخته همایون غنی زاده - صابر ابر، علی نصیریان و بابک حمیدیان
شاید تنها جلوه‌ی جسارت هیئت‌داوران کاندیدا کردن فیلم تجربه‌گرا (و نه لزوماً خوب و کامل) مسخره‌باز در رشته‌های متعدد بود. فیلمی که در دوره‌ای دیگر و در رقابت با فیلم‌های سفارشی ممکن بود حتی به فهرست کاندیداها راه نیابد. معطل نگه‌داشتن داوری که برای اهدای سیمرغ شما به سمتتان آمده و سخنرانی و منت‌گذاری درباره‌ی چرایی "گرفتن این سیمرغ و نگرفتن اون سیمرغ" نهایت بی‌ادبی ست. کاش آداب حضور روی آن صحنه را از بازیگر کهنه‌کار فیلمتان می‌آموختید. او داغدار آمد و از شما گفت، شما بی‌درد آمدید و با تقلید ناشیانه از رفتار مارلون براندو و حرف‌های نامربوط خواستید ژست دردمندی بگیرید اما دست‌آخر از خودتان گفتید: «نصیریان بعد از چهل سال یک سیمرغ گرفت من در این جشنواره دو سیمرغ.»
شاید غنی زاده دوست داشته در تاریخ فجر نامش کنار سینماگران معترضی مثل بیضایی و تقوایی بیاید. ولی متأسفانه گرفتن سیمرغ و هم‌زمان غر زدن‌های مبهم و غیرقابل درک او فقط خاطره‌ی رفتار طلبکارانه‌ی ابراهیم حاتمی کیا را در اختتامیه دوره‌ی گذشته زنده کرد.
انتهای پیام/#
