به گزارش کندو نیوز، مسعود شجاعی در تاریخ معاصر تیم ملی جز دو بازیکنی بود که دو سرمربی قبل کی روش در شماتتشان کم نگفته‌اند.
علی دایی از دو بازیکنی اسم برد که در دوران مربیگری‌اش باید اخراجشان می‌کرده و نکرده. افشین قطبی دوباره از همان دو نفر اسم برد. دونفری که حالا سال‌هاست، از سال ۲۰۱۱ به این‌طرف ستارگان فوتبال ملی ایران با بازوبند کاپیتانی بوده‌اند.
همان دونفری که روزگاری سرمربیان تیم‌های ملی از اشتباه در عدم اخراجشان گفته بودند اما برای تیم کی روش نعمت بوده‌اند. چند روز قبل بود که کی روش از نقش جواد نکونام تا نصف راه و بعد از مسعود تا اینجا گفت.
مسعودی که چه در جام جهانی و چه اینجا بیشتر روی نیمکت بوده اما برای تیم چیزی ورای یک کاپیتان است.
مسعودی که در دو سه سال گذشته خیلی فراتر از یک فوتبالیست در کنار مردمش بوده، سمت مردم ایستاده. از مشکلات گفته، از باورهای غلط و از هنجارهایی که باید شکسته شوند. اینکه چرا با فساد در فوتبال پایه برخورد نمی‌شود. اینکه جامعه چرا خود را در برابر کودکان کار یا علاقه بانوان و حقشان برای ورود به ورزشگاه‌ها واکنشی درخور نشان نمی‌دهد.
اصلاً چرا راه دور می‌روید همین قبل بازی با عمان! حرف‌هایش را یادتان هست؟
آنجا که گفت: «فوتبال خیلی وقت‌ها برای مردم ما مسکن است. حتی بیشتر از 90 دقیقه فوتبال است. خیلی وقت‌ها مشکلات زندگی‌شان را تا مدت‌ها فراموش می‌کنند. یک‌جورهایی تسلی خاطر می‌شود. به‌خصوص وقتی بازی‌های مهمی را می‌بریم و ری اکشن مردم را می‌بینیم، بیشتر به ایرانی بودنمان افتخار می‌کنیم.»
بدون شک مسعود دلش لک‌زده برای بازی کردن. او در جام جهانی هم خیلی دوست داشت بازی کند؛ مثل گوچی، مثل اشکان و مثل پژمان. درست مثل حاج صفی و کریم انصاری‌فرد که این روزها کمتر به میدان می‌روند. همه اما یک حقیقت را خیلی خوب می‌دانند؛ اینکه هدفی ورای بازی فردی دارند.
وقتی مسعود که بزرگ‌تر است، از همه جلوتر تمرین می‌کند، می‌جنگد. دیگر تک‌تک آن بچه‌های جوان‌تر حرفی برای گفتن نخواهند داشت.
کاش همه آن‌هایی که احتمالاً از بازی بعد و برد بعدی دلشان هوای تیم ملی می‌کند، در راه موفقیت فوتبال ملی کشورشان مثل مسعود بودند.
همه همان‌هایی که مسعود را همین یک سال قبل گوشه رینگ گذاشته بودند و نمی‌خواستند تحت هیچ شرایطی به تیم ملی برگردد!
انتهای پیام/#