به گزارش کندو، امیرمهدی ژوله در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
من از سال هشتادوسه (کمربندها را ببندیم) تا سال نودوچهار (درحاشیه٢) در حال سریال نویسی برای تلویزیون (کمربندها، برره، باغ مظفر، مرد هزارچهره، مرد دوهزارچهره، درحاشیه یک، در حاشیه دو) و نمایش خانگی (گنج مظفر، قهوه تلخ، شوخی کردم و عطسه) بودم.
آن‌قدر خاطرات بامزه و تلخ از مواجهه با سانسور و ممیزی تو این سال‌ها دارم که دیدم حیف است برای شما تعریف نکنم.
(توضیح اینکه هر قسمت سریال برای پخش به تلویزیون فرستاده می‌شود، بعد از بازبینی برگه‌ای به‌عنوان موارد اشکال پخش به گروه برگردانده می‌شود تا اصلاحات موردنظر صورت بگیرد)
قسمت اول: حجم خانم‌ها
یکی از معضلات نمایش خانم‌ها در تلویزیون علاوه بر حجاب که عموماً رعایت می‌شد و آرایش که حتی گاهی با تغییر رنگ تصویر هنگام نمایش اصلاح می‌شد، تصور یا توهم مشخص بودن حجم بخشی از اندام آن‌ها از زیر لباس است.
مثلاً این یک اصل پذیرفته‌شده است که خانم‌های بازیگر باید حتماً زیر پیراهنشان شلوار ضخیم بپوشند (توی سرما و گرما) که حجم پاهایشان معلوم نباشد. لباس‌های گشاد و ضخیم هم که یک روال است.
اما بامزه بود که سر سریال برره یکی از اشکال پخش‌هایی که برای ما آمد این بود که چرا حجم گوش شقایق دهقان از زیر روسری معلوم است! (توجه کنید گوش نه حجم گوش)
و ما هیچ‌وقت نفهمیده بودیم دوستان چه عنصر تحریک‌کننده‌ای توی حجم گوش یک بازیگر از زیر روسری کشف کرده بودن یا وقتی به گوش فکر می‌کردند دقیقاً به چه چیزی فکر می‌کردند.
یا مثلاً قیافه مات و مبهوت سحر جعفری جوزانی یادم نمی‌رود وقتی توی سریال باغ مظفر به او گفتن اشکال آمده است که چرا غبغب خانم جوزانی معلوم است.
جدا از اینکه اساساً چه چیزی از غبغب تحریک‌کننده است؟ سحر جوزانی داشت دق می‌کرد که من با چهل کیلو وزن غبغبم کجا بود.
پی‌نوشت: جدا از اینکه خانم‌ها نمی‌توانند توی سریال‌ها سوت بزنند و جیغ بکشند و بلند بخندند و خیلی از شوخی‌ها را بکنند، توی یکی از سریال‌های اخیر اشکال پخش آمد که خانم‌ها خیار نخورند توی صحنه!
پی‌نوشت: ادامه دارد...
همه دوستان و همکارانم توی همه این سال‌ها رو هم دعوت به این ذکر مصیبت‌ها می‌کنم. همچنین فعالین عرصه ادبیات، تئاتر، موسیقی، رادیو، تلویزیون، سینما، مطبوعات و من و سانسورچی.
انتهای پیام/#